Assalamualaikum.. alhamdulillah, dah jumpa semula buah hati yang tak sengaja ditinggalkan.. hari rabu 1 september,bergerak ke masjid umar, solat isyak & tarawikh disana selepas iftar bersama kawan-kawan sains pendidikan... jazakillah pada kak reen yang sudi drive ke sana... (manisnya ukhwah bila mana susah & senang ada bersama)
terima kasih pada NOR TAUFIK yang telah menjumpai & meletakkan quran saya pada tempat yang lebih baik,sangat prihatin dan sangat yakin untuk memberitahu saya melalui FB... semoga nur & taufik dari ALLAH sentiasa menyinari hati saudara@saudari (maaf saya xpasti saudara @ saudari)...
MUHASABAH
semasa dalam kereta dgn kak reen, kami smpat berbincang tentang pentingnya meghargai al quran. dan kami letakkan satu situasi... muhasabah diri sama ada kita lebih ambil berat telefon bimbit @ al quran.. kebiasaannya bila seseorang itu ke kuliah, dan tertinggal henset kat hostel ayat yang akan keluar dari mulut ialah "ala...macam mana ni...henset tertinggal kat bilik la...nanti balik hostel kejap amik henset" tetapi bila hadapi situasi quran@tafsir kita tak bawak ke kuliah ayat yang biasa terkeluar ialah "hmm..xpe je kalau tak bawak".... situasi ni mmg biasa..termasuk lah yang menulis entri ni...(subhanallah, teruknya perangai...)
dan saya berusaha untuk menjadikan al-quran sebagai buah hati dan segala-galanya, lebih daripada telefon bimbit...jadi?? anda bila lagi???? :)
